السلام علیک یا علی ابن موس الرضا(علیه السلام)
یا امام رضا جانم به فداتون. به قربان اون حرم باصفای نورانی که وقتی انسان واردش میشه انگار که بهشت رو بهت دادن، دیگه دلت نمی خواد از اونجا خارج بشی. همینکه انسان وارد صحن میشه ونگاهش به گنبد نورانی می افته اشک آرام آرام از گوشه های چشم میلرزند ومیان پایین اونجاست که دیگه حال خودت رو نمیفهمی. حالی که معلوم نیست دیگه اون رو بدست بیاری. آهسته آهسته وارد حرم میشی ونگاهت به ضریح طلایی آقا دوخته میشه ودلت میخواد زار زار گریه کنی . با خودم میگم این همه من گناه کردم، اینقدر نافرمانی کردم، اینقدر آتش به دل ائمه اطهار(علیه السلام) زدم ولی امام رضا اینقدر رئوف هست که باز هم من رو پیش خودش راه داده.
اما بعضی آدم ها هستند که در همان حرم هم آتش به دل آقا میزنند. با حجاب زننده وارد میشن، موسیقی های مبتذل گوش میدن، زن وشوهرها دست به کمر هم میاندازندو... به خدا خیلی نامردیه که با این همه مهربونی آقا باز هم در حریم ایشان اینگونه رفتارها رو از خودمون نشون بدیم. مگر ما نمی خواهیم که دعلهامون مستجاب بشه؟ پس چرا به حرفشون گوش نمیدیم. بیاییم خواهشاً این رفتارها رو کنار بگذاریم تا سعادت دنیا وآخرت رو نصیب خودمون بکنیم انشاءالله.

در ذیل یک نماهنگی را ساختم که حرفه ای نیست ولی خوبه اگر دوست دارید دانلود کنید ضرر نمیکنید.
http://www.mediafire.com/?20uq3dazvvwzut5